Bir önceki yazımızda fındık tarımımızda mevcut sorunları araştırmış bir çok sorunun ilgisizlikten meydana geldiğini , ilgisizliğin sebebinin fiyatın beklentilerin altında olmasından dolayı olduğunu anlamıştık.
Beklenilen fiyatın oluşmasında üreticinin bir araya gelmesinin öneminin tespitini yapmış ve neden bir araya gelmemiz gerekiyor da kalmıştık.
Fındık üreticilerimizin büyük çoğunluğu aile işletmesi ve arazi miktarı az. Üreticilerimizin % 90 nının 30 dekar altında fındık bahçesi var. % 8 inin 30-50 dekar arasında ,%2 sinin 50 dekar üzerinde arazisi var. Bu durum üreticilerin bir çok konuda tek başına etkili ve başarılı olmasını engelliyor , başarılı olmaları için hem üretim faaliyetlerinde hem de ürünün pazarlanmasında birlikte hareket etmeleri gerekiyor.
Üreticilerimizin büyük çoğunluğunun asıl ikametgahı üretim yaptıkları köy değil , köye işleri oldukça gidiyor ve çoğunlukla yaz döneminde kalıyorlar. Bu durum hasat sonrası şehire dönmesi gereken üreticilerin fındığı emanete vermelerine veya hemen satmalarına neden oluyor. Tek başına 1-5 ton fındığı için depo kiralama imkanı olmayan , alıcıya direk ulaşamayan üretici, hasat işçiliğine verecek parası da yoksa mecburen hangi fiyat denirse verip gidiyor.
Üreticilerimizin bir araya gelmeden fındıkta fiyat oluşturamamasının en büyük nedeni fındığın yeterlilik oranının % 600 lerde olmasıdır. Ürettiğimiz fındığın %80-85 i yurt dışına gönderilmekte ve yabancılar tarafından çikolata katkı maddesi olarak kullanılmaktadır.
Yukarıda yazılı ve daha bir çok nedenden dolayı bir araya gelip , birlikte hareket etmediğimiz sürece fındığımızı daha ekonomik , daha randımanlı üretemeyeceğiz , beklentimizi karşılayacak fiyata satamayacağız.
Sadece fındığı satarken değil , üretirken de bir araya gelebilmemiz lazım. Ancak o zaman üretimde kalite ve yüksek verimi yakalayabilir masraflarımızı azaltabiliriz.
Örneğin zirai mücadelede tek başına mücadele çok da etkili olmuyor, kaynak ve zaman israfına neden oluyor.
Bitişik ve bütün halde 10 bin dönüm arazi içerisinde on dönüm yeri olan üretici Amerikan beyaz kelebeğine , fındık kurduna veya filiz güvesine sırtına makineyi alıp ayda 2 kez ilaçlama yapsa bile bahçesini zarardan kurtaramıyor .Çünkü etrafındaki bahçelerde bol miktarda zararlı var ve bu zararlılar sürekli hareket halindeler.
Eğer bu on bin dönüm arazinin sahipleri kooperatif olmuş olsalar yönetim ilaçlamaya karar alır , bir şirketle anlaşır , şirket daha büyük makinelerle ama on bin dönümün tamamını ilaçlar hem daha ucuza ve daha etkili ilaçlama yapılmış hem de üretici daha az maliyetle daha randımanlı fındık üretmiş olurdu.
Fındık tarımımızın ileriye gitmesini , gelecek nesillere de geçim kaynağı olmasını istiyorsak bulunduğumuz köyden başlayarak ilçede , ilde ve ülkede kooperatif ve birlikler kurmalı, birbirimizi kollayarak , kendimize ekonomik veya siyasi çıkar sağlamaya çalışmadan ortak amaca hizmet edecek şekilde kuracağımız tüzel kişiliklerle birlikte çalışmayı becerebilmeliyiz.
Bu olmadığı sürece BÜYÜK BALIK KÜÇÜK BALIĞI YUTACAK , besin zincirinde en başta olan tarım üreticisi geçim zincirinde en sonda olmaya devam edecektir.
