CAN SUYU YERİNE ACI REÇETE

Bir insan, ömrü boyunca ne kadar felaket yaşayabilir?

Ne kadar demiri betonu çalınmış binanın enkazı altında kalabilir,

Patlayan bombalara hedef olabilir veya taşan sulara sellere canını malını kaptırabilir.

Ne kadar ekonomik veya siyasi krizlere, kumpaslara operasyonlara, askeri siyasi darbelere tanık olabilir.

Kaç salgın hastalık tehdidiyle karşılaşabilir.

Bir insan ömründe kaç kere ölebilir…

Birkaç yüzyıla sığabilecek bunca felaketi, son çeyrek asırda yaşadık. Bin defa öldük ama her güne, yeni bir umutla başladık.

Şimdi ki yeni umudumuz, “Can Suyu Yerine Acı Reçete”

Sonda söyleyeceğimi başında söyleyeyim, kimseyi ters köşeye düşürmeyeyim. Defalarca, can suları adı altında alınan önlemler, teşvikler vs. yerine, bir kere acı reçeteye razı olduğumu peşinen belirteyim…

Bu güne kadar, yaşanan her felaket sonrası ekonomik ve mali programlar uygulandı,  esnafa vatandaşa can suyu adı altında kredi ve teşvikler dağıtıldı. İhtiyacı olanda faydalandı olmayanda.

Ancak bu programlar, kısa vade de krizleri ötelemekle sınırlı kaldı. Uzun vade de, insanların kendi ayakları üzerinde durma alışkanlığı kazanması, işsizliğin azalması üretim ve istihdamın artması gibi ekonomik gelişmelerin yaşanmasında pek etkili olmadı. Kamunun kaynakları verimli kullanılamadı.

Mali anlamda yapılan her yapılandırma, erteleme, öteleme ve aflar biri bitmeden diğerine ihtiyacı artırdı. Bu uygulamalar vatandaşı rahatlatmaktan çok, bütçe açığı finansmanı için de kullanıldı. Özellikle imar affı gibi bir uygulama ile türlü maliyetlere katlanarak kanuna nizama uyanlar   cezalandırıldı…

Dedim ya, “ihtiyacı olanda faydalandı olmayanda.” Devletin sunduğu imkânlardan faydalanırken, daha ihtiyaçlı birinin hakkına girmekten Allah rızası için kaçınmamız gerekir diyerek bu konuda fazla detaya girmek istemiyorum.

Beklentim, kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan, görevlerini zamanında yerine getirenlerinde faydalanabileceği, ödüllendirileceği bir uygulamanın da hayata geçirilmesi….

Bu sebeplerle, geçici can suyu gibi uygulamalar ile oyalanmak yerine, daha etkili bir reçetenin denenmesi gerektiğine inanıyorum…

Reçeteye bakacak olursak;

Politika faizi %15 e’ çıkarıldı, borcu borç ile kapatmanın maliyeti arttı. Yeni umudumuz acı reçetenin ilki yazıldı. Merkez Bankası bağımsız karar verir imajı korundu.  İlerisi için güzel bir adım atıldı.

Beklenti bu yönde miydi, evet bu yöndeydi. Gerekli miydi, bence gerekliydi. Çünkü ekonomistlere göre de faiz enflasyonun altında olamaz. Artan talep enflasyonunu düşürmek için faiz artışı gereklidir.  Ancak maliyet enflasyonu için aynı şeyi söyleyemeyiz.

Peki tek başına yeterlimi, hayır.

Şimdi sıra, yeni Hazine ve Maliye Bakanımızın “Ekonomi politikalarımızın esası, büyüme ve istihdamı artırma amacıyla uluslararası normlara uygun, şeffaf, öngörülebilir, hesap verebilir politikaların tasarımı ve uygulanmasının sağlanmasıdır” açıklamasının eyleme dönüştürmesinde.

Sonrasında, Sayın Cumhurbaşkanımızın dediği gibi ekonomide ve hukukta yeni bir reform dönemini hayata geçirme zamanı.

İşte acı reçete, bu şekilde yazılacaksa ben razıyım. Sonrası güzel olacak inşallah.

Aksi halde, yapılan faiz artışı tek başına; zengine kıyak, yoksula eziyet olmaktan başka bir işe yaramaz.

Saygılarımla…