Geçenlerde şehir dışında briç turnuvasına gittik.
Oyun sırasında sıradaki masaya geldiğimizde, kadın olan rakiplerimiz konuşmalarına devam ediyorlardı.
Kuzeyde oturan hanımefendi,
“Hayatınız boyunca en çok emek verdiğiniz, karnınız da taşıyıp, konuşmayı öğrettiğiniz insan bile sizin istediğiniz gibi olmuyorsa, bir başkasından sizin gibi davranmasını nasıl beklersiniz. ? ” Diyerek sitem ederken kimi kastediyor du bilemem ama, benim için, bu ifade çok derin anlam taşıyordu.
Beklentisi, geçimini kolay ve emin yoldan sağlamak, canının, malının, sağlığının, aklının ve neslinin emniyet altında olduğu bir ortamda, temel hak ve özgürlükleriyle, adalet içinde yaşamak olan insan; sosyal bir varlıktır.
Yaşadığı dünyada her şeyden etkilenir.
Yalnız başına da yaşayamaz.
Öyleyse insan olmak, insan gibi olmaktan geçer.
İnsan gibi insan olmanın yolu da ahlâktan.
Aslında her insan ahlâklıdır.
Kimi güzel ahlâklı, kimi kötü ahlâklı.
Güzel ahlâk ise, insanların toplum içindeki davranışları, diğer insanlara karşı besledikleri sevgi, saygı ve muhabbet ile alâkalıdır.
Kâinatı yaratan yüce Allah, güzel ahlâkın tamamlanması için peygamberler göndermiştir.
Kutsal kitabımız Kur’an-ı Kerim’de “Ve şüphesiz sen büyük bir ahlak üzerindesin.” (Kalem, 68/4) ayeti kerimesi ile de Resulünü, Hz Muhammed (SAV)’i insanlığa örnek göstermiştir.
Bu gün geldiğimiz nokta ise gerçekten ürkütücü.
Müslümanım diyenler bile peygamberini inkar eder hale gelmiş.
Toplumsal davranışlarımız tamamen kişisel beklentilerimize dönmüş.
Çocukların ana baba sevgisi bile, şahsi beklentilerine doğrudan bağlı halde.
Siyaset hizmet maksadıyla, gönüllülük esasına göre yapılmıyor.
Çocuklarımızın, torunlarımızın bu topraklarda yaşamaya devam edeceği, gerçeği kimin umurunda.
Saygı ise sizlere ömür.
Sevgi ile beslenerek, büyük aşklarla başlayan evlilikler bile yürümüyor.
Çünkü kişisel egolar saygıyı öldürüyor.
Saygının olmadığı yerde ne birlik nede beraberlik oluyor.
Yani toplum ölüyor.
Yerine kim gelir bilemem ama kazanan yine vahşi kapitalizm oluyor.
Çünkü ona, kölelik yapacak, sofra ile tuvalet arasında gidip gelecek insanlar lazım.
Öyleyse insanlığı bu durumdan kurtarmak gerek.
Nasıl mı?
İlk başta adil olacağız.
İnsan olacaksak ilk şart bu.
Müslüman olmak için bile, önce insan olmak gerekiyor.
İnsan öyle bir mahluk ki “Meleklerden üstün de olabilir, Şeytandan daha aşağılık da olabilir.”
İşi ehline vereceğiz, karar verirken istişare ve şûra yapacağız.
Bilenlere danışacak, vereceğimiz karardan yararı ve zararı olacak olanlarla konuşacağız.
Bir olan Allah’a iman edip, doğrulukla merhametle, adaletle, başkasının hakkını teslim edeceğiz.
Öncelikleri bilip, her yerde ve her işte ölçüyü ve dengeyi gözeteceğiz.
Varlığımızı karmaşık yoldan anlamaya çalışmaktan önce, basit ve pratik yoldan düşünmesini öğreneceğiz .Bunun için de… Güncel dünyada ki teknoloji ve iletişim tekniklerini kullanarak, insani münasebet usulleri bulunmalı, bunlardan anlaşma, yakınlaşma, yardımlaşma, ara bulma, istişare ve insan yetiştirme usulleri üretilmelidir diye düşünüyorum.
Sağlıcakla kalın.
