Cennet Vatan Ülkemiz, asırlarca birçok medeniyetin kurulduğu topraklarda yer aldığı için derin bir tarihi kültürel zenginliğe sahiptir. Farklı dinlere, kültürlere ait bir çok eserlere de ev sahipliği yapmaktadır. Sultan Ahmet Camii, Ayasofya, Sümela Manastırı gibi.
Yine Ülkemiz, yedi güzel bölgeye ayrılmış, her bir bölgemiz kendi içinde farklı kültürler, örf ve gelenekler barındırmıştır. Bölgesine özel folkloru, yemeği, kültürü vardır.
Topraklarımız yeterince “verimli” olduğu için de her çeşidinden ürün de yetişir, insanda.
Ülkemizin bu özelliği ile topraklarında yetişen insanlara farklı değerler ve anlayışlar yüklemiştir. Kimimiz doğuştan kazanmıştır, kimimiz yaşadığımız çevremizden.
Böylelikle, inançlarımız anlayışlarımız farklı, sevinçlerimiz üzüntülerimiz farklı, horonumuz, halayımız türkülerimiz farklıdır. Ama ne kadarda farklı olsa da, beraber gülüp beraber ağlamak durumundayız.
Çünkü“Tek Yüreğiz Biz, Biz Birlikte Türkiye’yiz”. O yüzden “Türkçe” düşünmek zorundayız.
Hani diyordu ya reklam filminde, “anlayışı farklı, kültürü farklı … öbürü neydi lo ? Felsefe lo…”, “Felsefesi farklı”…
Felsefe deyince, Felsefe tarihinin gelmiş geçmiş en büyük düşünürlerinden birisi olarak gösterilen Sokrates’ten bahsetmeden geçmek olmaz. Öğrencilerinden biri, Sokrates’e , “Sizden ders alabilmek için gelen herkese, niye bir göle bakıp ne gördüklerini soruyorsunuz?” diye sorar. Socrates; “Bu, bir imtihan. Gölde balıkların yüzdüklerini söyleyen herkesi yanıma alır, ders halkama dahil ederim. Ama gölde kendi imajlarının aynalanmasından başka bir şey göremeyenler, kendilerine aşık insanlardır. Benim onlara verebileceğim bir ders olamaz…” der.
Bu imtihandan, bir toplumda eğitimin çok önemli olduğu, ancak eğitim elbisesinin “herkesin üzerinde şık durmayacağı” sonucuna varıyorum.
Eğitim elbisesinin birey üzerinde şık durabilmesi ise kişinin kaliteli insan olabilmesinden geçer. Bu eğitimin ilk adımı da çocuklukta başlar. Aileler çocuklarına, “Evladım; ne olursan ol, önce insan ol. Doğru ol, adil ol ve vicdan sahibi ol” demelidir.
Sonrasında, Şeyh Edebali’nin Osman Gazi’ye olan, “ey oğul! ananı, atanı say, bereket büyüklerle beraberdir.” öğüdünü vermelidir.
Kısacası; elbette ki ilim önemlidir, ama bireydeki ilmi eğitimin kişisel faydadan toplumsal faydaya dönüşebilmesi için kişinin irfan sahibi de olması gereklidir. Milli eğitim, “milli irfan” üzerine inşa edilirse, ancak o zaman hedefe ulaşılmış olunacaktır. Aksi halde zulümdür, eziyettir.
Mesela; kimi en üst düzeyde ilmi eğitimini alır, tarihçi, yazar, gazeteci vs. olur, hatta akil insanlar! heyetinde bile yer alır da, bu ülkenin kurucusuna, Ata’sına iftira atar hakaret eder, nankör olur. Ekmeğini yediği, suyunu içtiği topraklara fitne tohumu eker. Alim olur ama arif olamaz.
Kimi de, ilmi eğitim alma imkanı bulamaz belki ama milli irfan sahibi olur, Ata’sını asker selamıyla, rahmetle minnetle anar. Ayakkabı boyar, simit satar ama asla Ata’sını toprağını satmaz.
Bu vesile ile, Türk Milletinin ortak değeri, kurucusu, büyüğümüz Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK’ü rahmet ve minnetle anıyorum.
