Günümüze bakınca eski “Yeşilçam” Filmleri geliyor aklıma. Hani “nayır, nolamaz” la başlayıp, “yalan söylüyorsun “ ile biten. Belki siyah beyazdı ama yaşamımızdan bir parça koyardı beyaz perdenin önüne.
Kimi zaman fakir ama gururlu bir gencin, zengin bir kıza imkansız aşkını anlatırdı, kimi zaman da çilekeş bir babanın dramını. Biraz başını izledik mi, sonunu tahmin ederdik, ama her seferinde tahmin ettiğimiz son’labitmeyecekmiş gibi merakla izlerdik.
Nostaljiye biraz ara verip günümüz “siyasetçamsahnesi”ne gelelim. 2002 den buyana, bir çok kere sandığa gittik. Yeşilçam filmlerinde ki gibi sonu hep aynı olan. Sonuçlar açıklanmaya başlayınca “mırıldanmayla” başlayan, sonra “mızıkçılığa” dönüşen, bu sefer sonu farklı olacak dediğimiz seçimler.
Son referandum da, muhalefet açısından gayet iyi başladı, iyi de devam etti. Kısıtlı imkanlara rağmen gayet başarılı ve gelecek için ümit vadeden bir sonuç da elde edildi. Bu sefer farklı bitecekti. Ama film işte, senarist yine sonucu lehine çevirebilecek hamleyi yapamadı, aynı sonuca bağladı senaryoyu !
– “İktidar tüm imkanları kullandı”. Bana göre sadece bahanedir. Hangi iktidar kullanmaz ki?
– “Seçimlerde şaibe vardı”. Hangi seçimde söylemediler ki?
– “Mühürsüz oylar beş yüz bindi, hayır bir milyon beş yüz bindi, yetmez iki milyon beş yüz bindi!”. Yok daha neler!
– “Oylar sandıkta değil, YSK’da çalındı!”, durdurun uçağı inecek var !
Temel’in ölmeyen dedesinin hikayesi gibi;
Hani taziyede çok üzgün görünen Temel’e sormuşlar: Rahmetlinin derdi neydi? Sorma, damdan düştü! Düşünce mi öldü? Hayır Düşerken dala takıldı! Daldan mı düştü? Yok daldan zıplayıp arabanın tentesine kondu. Oradan düşünce mi öldü? Yok, yine ölmedi. Nasıl öldü peki?
“Baktık yere düşmayi, vurduk oni…”
Tam, bu mırıldanmalardan vazgeçilecek, %48 oya sahip çıkılacak derken, Temel’in dedesini vurmasını kıskandıracak derecede bir açıklama;
“ Referandum sonuçlarını tanımıyoruz!” yetmiyor, “Tüm haklarımızı kullanacağız, Meclisten çekilmekte buna girer!”… “nolamaz, nen var kuzum senin ?”
İyi tamamda, tüm bu haksızlıklar vs. karşısında ne yapılmalıydı peki?
Ne yapılması gerektiği değil de, naçizane, beklentimi paylaşmak istiyorum. %48,5 oy, kaybedilmiş gibi görünse de, “Milletin Hayrını !” savunmuş, kampanyanın yürütülmesini üstlenmiş bir partinin, sonuçları kabullenmesini ve sonrası için yapıcı bir hamle yapmasını beklerdim.
Mesela seçim gecesi, “ Tüm imkansızlıklara, zorluklara rağmen mücadele ettik. Çok küçük bir farkla Anayasa değişikliğine mani olamadık. Mücadelemize, yalnızca bize güvenen %48’le değil, seksen milyon vatandaşımızla birlikte uyum yasalarını yakından takip ederek devam edeceğiz. 2019’da demokrasi şöleninde %50,01 ile sandıktan çıkıp, yeni bir anayasa hazırlayacak ve söz verdiğimiz gibi mevcut sistemimizi güçlendirerek tek adamlık vesayetine müsaade etmeyeceğiz ” denilseydi, sizce;
– Sandıkla gelen değişikliği, yine sandıkla sonlandırabilmek için, ihtiyaç olan %2’lik oy potansiyeli yakalanamaz mıydı?
– Böylelikle, hem yeterince gerilen ortamı yumuşatacak, sandıktan çıkan mesajı da kendi lehine çevirecek, “henüz atı alan Üsküdar’ı geçmedi” mesajı verilmiş olmaz mıydı?
– Hem de 2019 seçimleri için yapılacak kampanyalara güçlü bir “güven temeli” atılmış olmaz mıydı?
Lafı daha fazla uzatmak istemiyorum.
“ve kader ağlarını örüyordu”, YSK kesin sonuçları açıkladı, “nevet” iş bitmiştir, dedi.
“Reca ediyorum, bu bahsi kapatalım artık”…
