ESKİLERİN ÖZLEMİ

Kim ki bu? Kim gelir ki buraya? Çok uzun zaman oldu, hiç bu şekilde uyanmamıştım nicedir. Birine mi baktılar ki? Yine bir çocuk girmiş. Şuna bak hele. Hoşuna gitti sanırım buralara girmek. Benim de bir zamanlar hoşuma giderdi. Şimdi alıştım ya istemez oldum bu diyarı. Kızmıyorum merak etme. Zaten hasret kaldım Allah kulunun yüzüne. Yaşamadan bilinmez ki kim anlayacak kocamış ihtiyarın halinden?
Kimse girmez oldu evime. Hasret bıraktılar iki çift söze beni. Kendi kendime söylenip duruyorum. Bir görseler halimi aklımdan şüphe ederlerdi herhalde. Bir zamanlar benim de canım tatlıydı. Oysa şimdi o tatlılığı bir an olsun ister oldum. Bekliyorum, bekliyorum kimse gelmiyor. Daha ne kadar sürecek bu hasret? Aslında bundan yirmi yıl önce kovmak istiyordum herkesi. Yalnızlığı çağırıyordum usulca. Galiba duydular. Şimdi yalnızlık boğuyor beni. Yine duygulandım işte. Eski güzelliğimden eser yok. Kim ne yapsın beni bu şekilde?
Bazen gelip geçenlerin konuşmalarına kulak misafiri oluyorum. Bazen görmediğim o mutlu insanların mutlu sözlerini, ılık rüzgârın esintisini bazen de bilmediğim, aklımın ermediği sorunlara tanık oluyorum. Öyle bir mutlu gözüküyorlar ki sanırsın hiç acı çekmemiş hep kahkahalara boğulmuş biri gibiler. Acı çekenleri de ağlayanları da görüyorum. Öyle bir üzülüyorum ki ben bir şey yapmışım gibi hissediyorum. Gizli saklı konuşmaları da istesem duyabiliyorum tabi. Gelip sorsalar bana belki de her kötü şey açığa, gün yüzüne çıkar. Neler anlatmazdım ki sorsalar?(!)
Bir baksalar gözlerime öyle ağlardım ki… Bir anlık değil yüreğimin acısı inanın. Birilerine kızıp da söylemiyorum. Birkaç kişinin bana kötü davranmasını da kastetmiyorum. Derdi olan sadece ben değilim ki. Omuzlarıma yüklenen bu yükün daha nicelerine de yüklenmiştir. Ama öyle bir yerdeyim ki saklayamıyorum kendimi. Gitmek istesem gidemem, kimse görmesin desem onu da yapamam. Sesim çıkmıyor, duyuramam da zaten kimseye.
Tam karşımda bir aile var. Gözüm bazen dalıp gidiyor oralara. Çoğu zaman bir kızın bana baktığını görüyorum. Galiba o da yalnız benim gibi. Gözlerinden yaşlar akarken görseniz sizde onunla oturur ağlardınız. Bazı geceler yüksek sesle bir şeyler fısıldarken yakalıyorum onu. İsyanı var onunda. Benim gibi o da gitmek istiyor ama elini kolunu bağlı tutan birilerinin varlığını ben bile hissedebiliyorum. Gerçekten merak ediyorum onu buraya bağlayan sebebi.
Güneşin doğuşunu görmek ne güzel. Gerçi benim için fark eden bir şey yok ki. Gecemde bir gündüzümde bir. Sabahın o öğlenin kavurucu sıcağı da aynı gecenin zifiri karanlığı da aynı. Kimse girmesin diye bir de kilit vurmuşlar. Daha çok acı çekeyim diye mi acaba? Kaçış yok, çekiyoruz işte bizde acıyı, derdi, tasayı, sevdayı. Özledim ama eski beni.
Bak yine ağlıyorum. Ne olur fark etsin birileri de beni? Yine evimde aş kaynasın. Yine çocuklarım koşup, eğlenip bana gelsin. Duvarlarım yine renk renk olsun. Yara bere olan yerlerim onarılsın. Merdivenlerim süpürülsün. Sobam da su kaynasın, buharı her odamı karış karış gezsin. Mutfağımda yemek kokuları yayılsın etrafa.
Küçümseyen, dalga geçen, acıyan bakışlarla karşılaşıyorum. Ne kadar dokunuyor yüreğime. Kötü biriymişim gibi ağır sözlere maruz kalıyorum, bunca şeyi ben yapıyormuşum gibi. Bir zamanlar civar köylerin civar köylerin en güzeliydim. Parmakla gösterirlerdi beni. İnsanlar birbirleriyle yarışırlardı beni satın alabilmek için. Kolay değildi tabi kaç yıl köyün en güzeli olarak kaldım. E tabi zaman geçtikçe başka başka güzel evler yapılmaya başlandı. Bir anda bütün köy halkı apartmanlara merak saldı. Köyün en güzel konağının sonu oldu bu tabi. Zamanla terk edildim. Eski püskü yıllar önceden kalma eski bir evim şimdi. Kim anlasın halimden?